Balik kerja petang semalam betul² meyesakkan hati, kepala, kepala lutut dan semuanya lah. Kesesakan jalan yang luar biasa daripada biasa. Ya! allah...rasa nak menangis. Menyumpah seranah jangan cakap lah, dah macam orang tak betul cakap sesorang dalam keta, istighfar bebanyak jer lah. Start jammed betul² lepas SHELL SKVE (rasanya) sampai lah masuk Highway Kajang Silk.
Perjalanan yang amik masa hanya 25-30 minit berlanjutan sampai 1 jam 45 minit. Sampai rumah pukul 8.00 pm. Hazab nya hanya DIA jer yang tahu. Di tambah pulak dengan sikap pemandu kat Malaysia nih kan...memotong barisan. Selagi boleh selit...asyik menyelit jer lah. Memang sakit hati, lagi lah bertambah jammed. Yang lori jangan cakap lah, mentang² ko besar kan, nak menyelit gak tu. Pastu dah tau memotong, tak reti² nak bagi signal...sorry lah aku nak bagi jalan. Orang lain pon nak balik gak kan.
Kepala dah pening sebab asyik tersengguk². Tekak dah mula mual. Kepala lutut dah mula gigil² macam orang kena parkinson...kejap² pegang lutut. Minyak plak dah mula susut. Dalam hati asyik berbisik 'bila nak sampai nih...apsal sesak sangat nih...bla..bla'...yang hairannya, tak der plak nampak kesan accident. Cuma petang semalam hujan. Tapi kalau hujan pon, tak der lah sesak teruk macam petang semalam. Memang sangat teruk ah kesesakannya.
Aku tak dapat bayangkan orang yang balik pantai timur...yang radah jalan sesak berjam-jam, dengan anak² kecik...perghhhhh...semalam nyer sesak pon dah buat hati menggelegak. Penat...letih sangat².
Amik bebudak kat tadika semalam, nampak dari luar anak dara tu tengah termenung kat tingkap, sambil makan roti. Mesti tertanya² 'apsal lah ibu lambat sangat nih'. Alahaiiiiii...bila tengok anak², terubat sikit lah kepenatan tu ☺☺☺